Boodschappenhulp

Een mooie zonnige dag bracht me ertoe om even in de tuin wat voorbereidend werk uit te voeren, zoals grasmaaien, plantjes vertroetelen, hun egootjes oppoetsten om ze te motiveren snel maar doeltreffend uit te groeien tot prachtige statige planten. Hier en daar wat positief snoeiwerk en het toespreken van rondvliegend fauna om in de door mij gemaakte huisjes te nestelen. Al met al dus een drukke dag, dat geestelijk opgeruimd werkt maar lichamelijk niet al te positief uitwerkte. Mijn rug was wat overbelast geraakt, waardoor ik vanmorgen lichtelijk gekraakt en wat stram ontwaakte.

Maar niet getreurd, ik had me een dag vol ontspanning belooft. Tv kijken, games spelen, poes Amber aaien en s-avonds een spannende film kijken. Slechts even boodschappen doen onderbrak het euforische gevoel van vrijetijdsbesteding. De ontspanning deed me goed, maar mijn rug bleef tegenspartelen en was zeker niet blij toen het onvermijdelijke moment aanbrak dat ik boodschappen moest gaan doen!  Met tas, pas en boodschappenbriefje in de pocket begaf ik me op weg naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Muntje in het karretje en met een zwier van plezier en een moeie rug stapte ik de winkel binnen. Het was er erg rustig, heerlijk! Ik werkte gestaag het boodschappen- briefje af en prees me gelukkig dat de benodigde boodschappen op grijphoogte beschikbaar waren.

Nu alleen nog wat chocopoeder en klaar was ik. Aangekomen bij het schap bleek dat de chocopoeder helemaal onderaan in het schap stond gepresenteerd en dat was voor mijn rug een onoverkomelijke hindernis. Nu wordt ik, in verband met mijn lengte, veelal door kleine mensen gebruikt om producten helemaal vanuit achterin op de bovenste plank aan te reiken. Dat doe ik met plezier en een lach, omdat het meestal gaat om kromgetrokken dametjes op leeftijd. Gelukkig hoef ik zelden van kleine mensen gebruik te maken, om een product van de onderste plank te vragen. Dus? Ik dacht, dit is mijn kans om wat schuld in deze ingelost te krijgen en keek in de rondte naar een klein mens.

Helaas als je ze nodig hebt is zo’n klein mensje nergens te bekennen. Ik had het wel aan een normaal postuur type kunnen vragen maar dan was mijn drang naar vergelding niet ingelost. Het duurde even, en ja hoor, eindelijk kwam daar een vrouw aan waarvan de afstand neus tot vloer binnen de categorie viel. Het duurde eventjes maar daar was ze dan. Gearriveerd sprak ik haar met mijn warme diepe ristretto nespresso stem aan en keek haar diep in de ogen. Ik legde haar mijn probleem uit en vroeg of ze voor mij de verpakking chocopoeder kon pakken. Ik wees haar de plek aan. Ze stribbelde ietwat tegen – begrijpelijk hoor. Echter onverstoorbaar wees ik nadrukkelijk nog een keer naar de verpakking en trok dwingend mijn rechter wenkbrauw omhoog om haar te overreden om een poging te wagen. Ze deed een eerste poging, helaas kon ze er nét niet bij.

Ik moedigde haar wat aan en greep met een van pijn vertrokken gezicht naar mijn rug. ‘Nog even verder strekken en het lukt vast wel’ zei ik haar, ‘misschien lukt het wel met uw andere arm’. Ze draaide zich met wat moeite om en ja hoor na een tweede en nog een derde poging lukte het haar om het pak te bemachtigen. Zwaar rood aangelopen overhandigde ze me het pakje chocolade poeder. Ik vroeg haar of ze nog een tweede wilde pakken. Puffend slaagde ze daarin.

Ik bedankte haar vriendelijk en ik vervolgde mijn weg naar de kassa. De behulpzame vrouw drukt op de knop van haar 5 wheels aangedreven scootmobiel en zoemde achter me aan terwijl ze nog wat boodschappen in haar mandje aan het stuur deponeerde. Geweldig toch, mensen die medemensen in nood helpen.