Enkele maanden geleden werd ik bij lieve vrienden uitgenodigd om weer eens heerlijk te komen eten. Gezien de kookvaardigheid van de vriend sloeg ik dit niet af. Ik stapte in mijn kleine verhickel en ging op weg. De maaltijd was weer verrukkelijk en het toetje maakte het geheel af. Maar dat was niet alles. In de loop van de avond werd ik ook verrast door een uitgesteld verjaardagscadeau. Een mooi bruin verpakt vierkant doosje, versiert met rode linten en een sticker van een chocolaterie uit de Santpoortse Hoofdstraat, werd mij overhandigd. Ik opende het sieraad en snoof een heerlijke ambachtelijke geur van kwaliteit bonbon.
Een feestje zogezegd.
Na afloop van de avond stapte ik weer in mijn auto en deponeerde het feestelijke doosje naast me en reed naar huis. Immers ik wilde zo snel mogelijk genieten van de inhoud. Thuisgekomen smeet ik mijn jas op het bed en nam het doosjes mee en plofte in mij heerlijke relaxstoel.
Ik opende het doosje met de bonbon, snoof nogmaals de heerlijke geur op en moest me echt beheersen. Nee, niet direct één pakken en in je mond douwen, nee dit is kwaliteit dit moet op gepaste wijze worden genuttigd. Hier moet gepaste muziek bij. Ik liep naar mijn Cd’s en koos “De Bolero van Ravel” uit. Een muziekstuk waar de trom zachtjes ritmisch begint en in een chaos eindigt. Hetgeen ik ook verwacht in de beleving van het bonbonnetje. Ik zet de Bolero op, ga zitten, neem het doosje in handen en neem random een bonbonnetje uit de verpakking. Het bonbonnetje op de tong en schuif deze langzaam naar binnen als een cd op de houder.
De trom van de Bolero gaf het ritme aan en de warmte van mijn mond en inwerking van het speeksel deden hun werk. Als vloeibaar lava droop de heerlijke chocolade mijn mond in. Het neemt bezit van je. Je eet dit bonbonnetje niet, nee het wordt één met je lichaam en ziel. Het is genieten van de bovenste plank. Langzaam druk ik het bonbonnetje tegen mij gehemelte aan en voel de de rand van de karamelvulling. Een tweede dimensie in smaak vult mijn mond. De Bolero in tempo qua smaak volgde met me mee. Wat een heerlijkheid wat een genot. Ik moet echt niet te snel gaan, immers de smaakexplosie moet gelijke tred houden met het muziekstuk. Langzaam kwam het hazelnootje aan de beurt. Ik dreef het met mijn tong naar de kiezen en op moment dat de Bolero zijn laatste wilde tonen ten gehoren bracht brak het door.
Stilte!!!!
Wat een genot, wat een heerlijkheid van chocolade, karamel en hazelnoot.
Ik open mijn ogen, een kleine traan wegpinkend keek in het doosje. De verleiding was groot en ik kon me nauwelijks beheersen. Maar nee, dit is kwaliteit en daar moet je van genieten. Pas een paar dagen later nam ik een tweede. Het genot bleef twintig heerlijke momenten lang. Wat een bonbonnetje al niet met je doet. Mmmmm,
John Roskam Blog 