Op een niet nader te noemen camping heeft een nieuwe viervoeter zijn intrede gemaakt. Een klein hondje genaamd Switch. Het is een heel klein hondje waartegen mensen direct met verkleinwoordjes allerlei baby geluidjes gaan maken. Tegelijkertijd moet je ook alert blijven en hem in de gaten houden waar hij loopt, immers een schoenzool bedekt hem met gemak. Nu is Switch een mannetje, het kleinste mannetje op het veld waar ook zijn baasjes verblijven. Je kunt dus wel begrijpen dat ik een beetje medelijden heb met Switch. Want kijk, als je nu het kleinste teefje bent is er geen probleem, alle mannetjes zijn dan groter. Maar ben je het kleinste reutje dan zijn alle vrouwtjes groter. En dat lijkt me knap frustrerend. Je ziet ‘m dan ook regelmatig trillen van opwinding, zijn hormonen gieren door zijn lijfje. En de teefjes worden er niet kleiner op. Nu is het geval dat bij Switch gisteren zijn knietje uit de kom(metje) is geschoten. De commotie in de tent was niet te overzien. Het probleem echter was dat niemand wist hoe dat nu kon gebeuren. Ik denk te weten dat hij stiekem de sprong heeft gewaagd, dus ook verplicht ben om een en ander uit de doeken te doen. Ik neem je dan ook mee in mijn beeld.
Dit beeld is op ooghoogte van een verfijnde teef hond, dat weldra een verrassing zal ondergaan.
Goed gemutst snuffelt een fors teefje in het rond en vindt weldra een spoor van geuren dat een mengeling is van feromonen, verteerde hondenbrokjes en groene klavertjes. Voor haar een moment om even bij stil te staan immers de geuren zijn dusdanig dat haar interesse is gewekt. Op het zelfde moment rent Switch zo onschuldig als hij is door de tent zijn eigen minuscule staartje achterna en beland pardoes door de scheidingswand van de tentdeur en het muggennet op het gras. Hij ziet nog net is zijn ooghoek de weelderige teef langzaam rondsnuffelen richting zijn onderkomen lopen. Hij twijfelt geen moment en stapt, nog vol adrenaline van het gejaag achter zijn staart, naar zijn doel. Nu of nooit moet het zijn geweest, het moet toch een keer lukken. Want wat zijn baasje kan kan ik ook, zo klonk het in zijn gedachte.
Nog steeds op ooghoogte zie ik schuin achter het blonde teefje Switch met een onoverwinnelijk grommetje een aanloop nemen om vervolgens in volle gespreide vlucht het teefje te bestormen. Maar Switch is klein dus eenmaal geland was hij niet daar waar hij wilde landen, sterker nog hij zat zo’n beetje klem tussen haar beide achterpoten. Ik zag de ogen van het teefje tweemaal zo groot worden van verrassing en opperste verbazing, ze slaakte een schril gepiep. Ze keek achterom maar zag niets, terwijl ze weldegelijk een dwingend krabbelend gevoel onderging. Ze sprong in de rondte om van het vreemde gevoel af te komen. Maar Switch was met een onoverwinnelijke kracht met zijn beide achterpootjes bij zijn doel aangekomen. Het teefje bleef pardoes staan.
Om te kijken waar Switch was gebleven ging ik langzaam omhoog en zag eerst twee kleine heftig ritmisch bewegende oortjes en twee kleine kraaloogjes gevolgd door iets wat ik nog nooit bij een hond heb gezien, een brede glimlach. Na zijn daad keek hij echter verschrikt naar beneden, en je hoorde hem bijna denken, Jeej da’s hoog!?
Helaas was hij bij het neerkomen minder fortuinlijk en bezeerde zijn knietje. Met een onschuldig smoeltje hinkte hij zo snel mogelijk de tent in, die vervolgens ontplofte van emotie. De twee baasjes vlogen uit hun concentratie bij een spelletje keezen, vlogen tegen elkaar aan om Switch op te rapen en met hoge troostende stemmen zich af te vragen wat er nu aan de hand was met hun lieve Switch. Allerlei ernstige mogelijkheden passeerden de revue. Met rokende banden verdwenen ze in allerijl met Switch naar de dokter, alwaar een knietje uit de kom(metje)werd geconstateerd. Het kon Switch allemaal niet boeien, immers hij had zijn overwinning geboekt door de sprong te wagen. Dus vrienden weet dat het onmogelijke altijd mogelijk is, als je er maar voor durft te gaan. Waag de sprong.
John Roskam Blog 