Alhoewel ik zo af toe wat verhaal over mijn persoonlijke belevenissen, is het echter vaak dat het verhaal is gelardeerd met onzinnige toevoegingen en uitvergrote acties. Zelden zal ik echt tot de kern van iets persoonlijks doordringen. Dit om de lezer niet onnodig te informeren over mijn privé leven. En toch zal ik nu voor een keer wat dieper ingaan op een wonder dat ik heb mogen meemaken. Een levend en gezond wonder dan wel.
In een discussie op een van mijn wekelijkse sportavonden bij DartCafe Nol, probeerde een barganger mij duidelijk te maken dat celdeling in het huidige penitentiaire systeem toch haalbaar zou moeten zijn. Een mede barganger ging er geamuseerd op in, echter mijn ingang van de discussie werd op een geheel ander vlak in mijn hersenpan verwerkt. Er was een tijd immers dat celdeling voor mij en mijn vrouw niet geheel vanzelfsprekend was. Kijk in mijn vruchtbare tijd was celdeling een belangrijk aspect om de soort in stand te houden ergo mijn persoon en mijn partner in één persoon te klonen. Ik moet zeggen uiteindelijk is dat redelijkerwijs één maal gelukt.
Het kostte echter wel veel inspanning. Mijn visjes hadden blijkbaar veel moeite om het ei te penetreren. Toen eenmaal het besluit was gevallen om een spruit in de wereld te laten komen was er nog niets aan de hand en rampetamp je dat het je een lust is om resultaat te genereren en om je testosterongehalte weer in evenwicht brengen. Maar je verlangt op den duur toch ook wel naar de gewenste celdeling met als een spruit tot gevolg. Het matras werd enige jaren stevig onderhanden genomen echter zonder resultaat. Het lukte niet direct dus?
Op weg naar de specialist. In een kamertje, met een bakje, kijkend naar iets opwindends produceerde ik door het fenomeen wrijving een kleine hoeveelheid kleine vrolijk spartelende johnnies. Alhoewel ze niet met het blote oog te zien zijn, waren ze wel degelijk aanwezig. De lol was echter van korte duur. Uit onderzoek bleek dat mijn johnnies waren geboren zonder helmpjes. Ja inderdaad je leest het goed, Ze hadden allemaal geen helmpje op waardoor het doordringen in de lichtgevende heldere ster in het vrouwelijke walhalla niet mogelijk was. Kijk op het moment van loslaten, zwommen ze vrolijk in de rondte en geen enkele Johnnie had natuurlijk door dat er iets niet klopte. Ten eerste omdat ze er allemaal hetzelfde uitzagen; hoofdje, staartje, geen helmpje. En ten tweede ontging hun het doel. TomTom was helaas nog niet in nanovorm beschikbaar. Met gezonde spoed knalde ze tegen de kern aan en stuiterde net zo hard weer terug als een skippybal op het gras. Daar gingen ze maar mee door tot ze er bij neervielen en het resultaat tot nul reduceerde.
Na veel beraad en overleg werd mij een hormonale medicijn toegekend dat de oplossing bleek te zijn, niet alleen kregen hierdoor de Johnnies een helmpje aangebracht maar werden ze ook nog uitgerust met enorme schouderplaten zo sterk als American footballers. Het ei werd doorbroken en voila na enige tijd groeide er een prachtig kereltje, dat nu inmiddels is uitgegroeid tot een prachtige man. Ja natuurlijk werd hij eerst geboren. Kijk dat ging dus door mijn hoofd tijdens de celdelingsdiscussie. Wat een wonder toch hé, geboorte in het bijzonder en geneeskunde in het algemeen.
John Roskam Blog 