De Afdaling

Het is alweer een paar jaar geleden, echter de pret aan de herinnering wordt er niet minder door. In de zomermaanden verbleven wij als gezin op een leuke familie-camping, waar iedereen ook iedereen kenden. Gedurende deze maanden werd er onderling veel georganiseerd en zo ook wedstrijden darts. Echter de camping had daar geen ruimte voor, dus weken wij uit naar de nabij gelegen jachthaven. Zo ook die bewuste vrijdagavond. De jachthaven was voor ons “the place to be.” Frenk, Tom, Mitch, Juriaan, Joe en ik gingen zo verstandig als we waren per fiets, immers 500 meter lopen kon wel eens na afloop te ver te zijn. Rechtdoor en vol verwachting fietsten we binnen 3 minuten naar het clubhuis van de aldaar bekende boten-elite.

Vol van plezier en gekkigheid werden we door de uitbater verwelkomt met een heerlijk bruin flesje Amstel bier. Om je eigen flesje bier te herkennen merkten we deze met enkele krassen in het label. De darts werden tevoorschijn gehaald en de wedstrijd kon beginnen. De wedstrijden volgden elkaar snel op alsook de flesjes bier, hetgeen de scherpte nou niet bepaald ten goede kwam. De grappen en grollen volgden elkaar in rap tempo, Juriaan was een meester in het verzinnen ervan. Menigeen bulderende van het lachen als Tom weer een rondje bier besteld aan de bar. Tom was de kleinste van het stel en moest bijna op zijn tenen staan om de darts uit het dartbord te kunnen halen. Als hij een rondje bier ging halen, kwam er steevast een opmerking. “He Ruud, vraag je wel om zijn legitimatie” of “Druk een paar flesjes in zijn knuistjes, hij kan er niet bij.”

De avond vorderde gestaag en later op de avond kwamen nog twee flinke innemers Joop en Theo ons aanmoedigen. Ze voegden zich geruisloos als een rits in de hoeveelheid aangeboden flesjes. Lol alom en voordat je het wist waren de potjes darts voorbij. Maar nog niet de lol. Tom en Mitch waren 2 goede zangers. Dus nadat de darts in de etui’s waren verdwenen werd de bar bezet en het bier vloeide rijkelijk verder. De microfoons werden tevoorschijn gehaald en het gezang werd ingezet. Voordat je het wist was het half vier, de zon liet in het oosten zijn eerste stralen langs de aardbol stralen. Het was tijd om te gaan, we hesen ons van de barkruk en voelden dat het bier zijn werking niet had gemist. Op weg naar de fietsen.

Frenk kreeg na de eerste stappen buiten een verbaasde blik over zich heen. “Aardbeving!!!” riep hij, “Waarom slingert de aarde toch zo onder me” gilde hij angstig.” We gingen bijna van ons stokkie van het lachen. Tom pakte Frenk en zei “rustig maar je hebt je rolschaatsen vergeten uit te doen.” Verbaast keek Frenk naar zijn schoenen, “Das nie waar, ik heb ze uitgedaan kijk maar.” “Dan is het toch het bier geweest Frenkie” zei Tom. Onvast vervolgden we de weg naar de fietsen.

We hadden niet allemaal een slot op de fiets, waardoor we genoodzaakt waren de fietsen aan elkaar te koppelen. Nu had Frenk de pech dat twee andere fietsen gekoppeld waren aan zijn fietsslot. Na enig zwalkend zoekwerk vond hij het sleuteltje. En dat was al heel wat. Nu lag het natuurlijk voor de hand, dat een van ons het sleuteltje zou nemen en het slot openmaken, echter dat lieten wij bewust aan Frenk over. We wilden de lol niet missen. Het miezerige kleine sleuteltje wilde maar niet in het slot gaan. Voorovergebogen zag je Frenk langzaam witjes worden en kokhalzend lukte het uiteindelijk. Het lachen was in de omgeving duidelijk hoorbaar, zo bleek de volgende dag.

Eenmaal op de fiets geklommen zette Frenk de trappen in beweging. Plotsklaps maakte zijn onwillige fiets een scherpe draai van 180°, dit kon zijn evenwichtsorgaan niet snel genoeg verwerken en daar lag Frenk voor de eerste keer met zijn beentjes omhoog, iedereen om hem heen met buikpijn van het lachen. “Wat een %^$& fiets, dat ding gaat niet eens rechtdoor” was het commentaar van Frenk. Vol goede moed werd na eerst een stukje lopen, een volgende poging ingezet en ja hoor dat lukte redelijk zonder schade. Op naar de uitgang. Nu was de uitgang voorzien van een slagboom die op dit late uur dicht was. Maar niet voor Frenk, zo dacht hij blijkbaar. Aan de zijkant heb je een smalle opening, zodat je gewoon de slagboom kon passeren. Frenk echter bleef voor de slagboom wachten. Juriaan vroeg of hij wachtte totdat de trein was gepasseerd. Mitch klom van zijn fiets af en liep al Tjoekend langs de slagboom, pikte Frenk op en geleidde hem naar de smalle doorgang.

Na de uitgang klom Frenk half op de fiets, toen Juriaan naast hem kwam staan. Hij had medelijden met Frenk gekregen, teminste dat dachten wij. “Frenk gozert, het is hartstikke donker, rij nou achter mij aan en volg mijn achterlichtje, oké?” “Ja oké, gaan we doen wat lief van je” zei Frenk.

Juriaan zegt; “Kom maar Frenk.” Juriaan stapt op zijn fiets en Frenk er achteraan. Nu is het zo dat het weggetje een afdaling kent van ongeveer tien meter hoogte verschil met aan beide zijden hoog gras en wat struiken. Op zich geen enkel probleem, echter de nacht laat niet zien wat er te zien is. Juriaan reed met Frenk achter hem aan die het lichtje geconcentreerd volgde. Door deze uiting van gefixeerde concentratie merkte Frenk niet op dat Juriaan zich omdraaide en op het uit/aan knopje drukte waardoor pardoes het volglichtje voor Frenk doofde. Frenk stortte blind, bedwelmd en gillend “je lichtje is uit” met zijn benen wijd in een snelle aftocht naar links de weg af. De brandnetels kwamen in zicht en verwelkomde hem liefdevol toen Frenk het weggetje aan de zijkant verliet. Het publiek viel van het lachen ook van hun fiets.

Na enkele minuten te hebben gesparteld werd Frenk weer op de fiets gezet om tien meter verder een boom aan te randen, op te staan, vijf meter te lopen om weer de volgende boom af te werken. Hij gaf het mompelend op. “Waar was dat lichtje nu gebleven Juriaan?” Maar Juriaan en zo ook de anderen konden niets meer uitbrengen. De fiets had Frenk maar afgegeven en ging lopend terug naar de camping. En Frenk had een methode gevonden om goed thuis te komen. Telkens als hij de rechter grasrand had bereikt liep hij naar de linker enz. enz. Het was hilarisch en de nacht kon niet meer stuk. Dit moeten we meer doen en nemen we zeker Frenk weer mee voor de vrolijke noot. Morgenmiddag sjoelen mannen? Oke, neem ik wel een kratje bier mee. Slaap ze.