Monter en vrolijk zoals hij is stapte hij de nieuwe dag binnen. De zon deed haar best en verwarmde de flora en fauna, zodat het kon floreren en betoveren. Het zou Mark’s dag gaan worden, immers hij had dit vanaf zijn jeugd al zovele malen geoefend en zorgvuldig opgebouwd.
Mark heeft het niet makkelijk gehad, hij moest direct al voor zichzelf zorgen en dat ging niet zonder slag of stoot. Hij moest wennen aan de geuren en kleuren in zijn omgeving, en zeker het wennen aan een bepaalde geur die zijn gehele leven zou bepalen was een opgave, zeker gezien het feit dat hij het later zelfs heerlijk zou vinden. En dat klopt ook, hij zou niet meer zonder kunnen.
Vandaag zou Mark zijn volwassenheid kunnen bewijzen aan een ieder die het wilde meemaken. Natuurlijk was hij niet de eerste die dit had gepresteerd, maar hij zou alles overtreffen. Hij wilde de meisjes laten zien wat hij waard was. Dat hij kon zorgen voor nakomelingen met sterke genen.
Dat ze op hem konden bouwen en dat hij voor voldoende voedsel, nee zelfs aan een overdaad aan voedsel kon voorzien. Hij zal ze laten zien wie Mark geworden is, die kleine lelijk glanzende opsodemieter, die nu groot en statig zijn mannetje zal staan. Huh Huh Huh!!!
Belangrijk was vandaag dat hij het goede materiaal zou vinden, voedzaam, de juiste temperatuur met de juiste samenstelling en stevigheid. Immers alleen dan zou hij datgene kunnen bouwen wat indruk zal maken. Alles moet kloppen, de juiste geur zal beslissend zijn. Een groot onderkomen, waarin hij samen kan zijn met een vrouwelijke gegadigde, had hij al gebouwd. Het gaat nu om de the finishing touch, de ouverture, de juiste afsluiting.
Na voldoende calorieën te hebben genuttigd, ging Mark op weg. Het duurde even voordat hij het juiste materiaal had gevonden. Hij had mazzel, het was niet ver van het onderkomen. Voorzichtig maakte hij een eerste begin, dat is belangrijk omdat dat eerste begin de basis is, waardoor het bouwsel bij toename van materiaal en gewicht in balans blijft en de richting behoud waarnaar het zal worden vervoerd.
Mark bewoog soepel en laveerde rond het bouwsel als een volleerde balletperformer. Plots helde het bouwsel naar links en dreigde van een heuvel naar te beneden rollen, maar de ervaring nam de overhand en Mark zorgde weer voor evenwicht. Het groeide bij elke beweging totdat het de kolossale vorm had die een ieder zal imponeren en zeker de meisjes. Zijn genen zouden worden doorgegeven, dat wist hij zeker.
Het bouwsel was klaar en had maar een “laatste zetje nodig.” Het stond vlakbij zijn onderkomen, klaar voor de finishing touch. Wat kan er nog gebeuren. Hij keek even om zich heen en daar stond iedereen, allemaal keken ze vol bewondering naar Mark. Hij had het voor elkaar. Hij had de grootste mestbal gerold. Hij voelde zich de mestkever onder de mestkevers. Zelfverzekerd liet hij zich zien en leunde zelfgenoegzaam tegen de bal aan. Dat had hij niet moeten doen. Langzaam kwam de bal in beweging, zijn achterpoot haakte achter een strootje, waardoor hij zijn evenwicht verloor en hulpeloos rond de bal werd getrokken. Naarmate de bal meer snelheid kreeg, vloog Mark als een lappenkever door de lucht, terwijl hij vruchteloos probeerde los te komen. Eindelijk kwam de bal tot stilstand tegen een grote kiezel.
Beduusd van alle commotie keek hij om zich heen en zag achter een bruin hoopje mest een prachtig mestkevertje. Loesje heette ze, dat wist hij nog. Ook zij was, toen ze klein was, mamma’s mooiste niet. Maar nu zag ze er prachtig blauw/zwart glanzend uit net als Mark. Ze lag op haar rug. Schaterend van het lachen probeerde ze spartelend weer overeind te komen. Als mestkever is dat niet gemakkelijk, maar Mark hielp haar overeind. “Dank je” zei ze uitgeput van het lachen. Samen rolde ze de mestbol weer naar boven, kropen in het door Mark gemaakte nieuwe verblijf en sloten het behendig af met de mestbol. Ze leefden nog lang en gelukkig. Hun larfjes aten met genoegen en groeiden uit tot mooie sterke mestkevertjes.
John Roskam Blog 