Soms heb je van die dagen dat je opstaat en weet er gaat iets gebeuren vandaag. Je kan er niet direct je vinger op leggen, maar het aanleunende gevoel blijft rondom je aanwezigheid dwalen. Na een kort moment van uitbarstende energie, waarbij ik tegelijkertijd afwaste en afdroogde, een boodschappenbriefje schreef, de poezen te eten gaf en een kopje koffie klaarmaakte en inschonk, ben ik even rustig gaan zitten om het bruisende moment te overdenken. Er was immers niets gebeurd dat ik kon omschrijven als “goh dat is toch even mis gegaan.” Tevreden van zoveel ijver dronk ik genoegzaam mijn koffie op. Amber kwam even spinnend bij me zitten en Plato ging zoals gewoonlijk aan mijn voeten liggen. Al deze poezenaandacht aaiend bedacht ik wat ik vanavond wilde gaan eten, immers dat ontbrak nog op mijn boodschappenbriefje. Ik opperde het plan om een heerlijke zomerschotel te maken; zuurkool met ananas, spekjes, worst en geraspte kaas, iets wat toch wel past bij de zomerse temperaturen van rond de 30º C.
Ook schreef ik voor de volgende morgen lekkere zachte witte broodjes met ossenworst, heerlijk met een beetje zout en peper voor de gekruide nasmaak, op het briefje. Nu vind ik de broodjes vooral het lekkerst als je je tanden door dat heerlijke bolle zachte brood kan laten snijden om vervolgens je ogen te sluiten om het gevoel van genot optimaal te beleven van de smakelijke smeuïge ossenworst. Ik voltooide het boodschappenbriefje deponeerde Amber zachtjes op haar vier pootjes op de grond en gaf Plato een welgemeende knipoog, hetgeen hij totaal niet begreep gezien het feit dat hij bleef liggen. Ik trok mijn auto aan en snelde met gepaste gang en zo snel als ik kon naar de supermarkt.
Ik parkeerde mijn Renault Clio genaamd Betty Boop in een daarvoor gereedgemaakte parkeervak, stapte met boodschappentas en het zo belangrijke briefje uit. Pakte een muntje van 50cent en liet deze bij de winkelwagentjes gedwee en vol finesse in het gleufje glijden zodat het vrijkwam van de overige rij. Op naar de SM om daar het winkelwagentje te vullen met de ingrediënten die de inhoud van het briefje vulden alsook de heerlijke zachte bolletjes die ik eerder omschreef. De boodschappen ingepakt en voorzichtig de bolletjes bovenop de boodschappen gelegd om de struktuur en zachtheid optimaal te behouden.
Er was nog steeds niets gebeurd alhoewel het aanleunende gevoel me nog niet had verlaten. Stapte ik met een veilig gevoel de auto in en reed volwassen naar mijn bescheiden woning. Ik parkeerde de auto, stapte uit en pakte de beide tassen met boodschappen en sloot met een welgemikte duw met de heup de deur. Terwijl ik mijn eerste stap trachtte te coördineren, passeerde één van mijn welgevormde vriendinnen me op haar fiets en riep me toe, “John wanneer gaan we weer pokeren?”
Omdat ik bezig was met een totaal burgerlijk gebeuren als boodschappen doen was mijn brein totaal niet voorbereid op zoveel E.V.A. In mijn draai naar voren kon ik er nog net hakkelend en blozend uitbrengen, “Bel en ik ben er”. Verward zag ik de trekhaak van de andere wagen niet waar mijn voet achter bleef hangen. Half struikelend liet ik mijn tas vallen. Bovenop lagen de heerlijke zachte bolletjes die vertraagd uit de tas vielen. In mijn vrije en ongecontroleerde val zag ik mijn voet richting de verpakking met zachte bolletjes gaan. Alhoewel ik trachtte om het onheil af te wenden en mijn voet terug te trekken stapte ik pardoes boven op die overheerlijke zachte bolletjes. Het zakje ontplofte waarbij de lucht en afgerukte stukje bolletjes het luchtruim kozen. Daar gaat mijn ontbijtje dacht ik nog. Daar gaan de jasjes waarin ik de heerlijke ossenworst wilde wikkelen om vervolgens mijn tanden erin te zetten en met ogen dicht te genieten van zoveel heerlijks. Waarom toch, mijn lieve waarom toch. Daar lag ik.
Het gevoel was ook weg, het lot had weer toegeslagen een droom was weer tenietgedaan. De ossenworst bleef achter in de koelkast. Er waren nog 2 bolletjes over die nog door konden gaan als bolletje, echter zonder de kwalificatie die ik er normaal aan geef om als smakelijk jasje te fungeren voor ossenworst. Ik vulde ze met chocoladevlokken sloeg ze plat en at ze met smaak op. Ik ging op de bank zitten, pakte een briefje en schreef er boven, een pak zachte bolletjes. Er was weer hoop, hoop op een aantal zachte bolletjes met ossenworst.
Heerlijk toch. Carpe Diem.
John Roskam Blog 