Nadat ik een aantal uurtjes “in het zonnetje vissen” achter de rug had, nam ik een heerlijk colaatje-vieux en nam plaats in mijn luie terrasstoel onder de zonwerende terraskoepel. Plato en Amber de poezen hadden zich gezellig vlak bij mij genesteld en spinden tevreden voor zich uit. Na enkele minuten naderde Daniel ons, vermoeid na een lange dag werken. Plato verwelkomde hem door met opgeheven staart op hem toe te lopen. Het knuffelen van elkaar nam zijn aanvang. Amber de Poes zag het even aan om daarna direct met gespitste oortjes en geheel gefocust naar een bosje lange gras te staren, immers daar was wat loos.
Ze sprong van haar stoel en was met drie sprongen bij de bewuste plek.
Op haar kontje gezeten tuurde ze geduldig naar die ene plek. Daniel en Plato hadden inmiddels hun knuffelminuutjes achter de rug en Daniel vertrok, na mij een kus op mijn bol te hebben gegeven richting bank en ontspanning. Even keek Amber naar hem, maar de plek met het hoge gras bleef haar prioriteit nr. 1. Ze lichte haar kontje licht op, begon er gecontroleerd mee te wiebelen en lenig als een kleine zwarte panter dook ze het polletje hoge gras in. Hevig gepiep bewees haar accuratesse. Amber had de muis gelokaliseerd en in het nauw gedreven.
Het hevig gepiep deed Plato ontwaken uit zijn knuffelmood. “He dude, whats going on” zou je uit zijn slowmotion gangetje kunnen vertalen. Hij kwam zowaar kijken naar het evenement dat zich voor hem afspeelde. Ik zei tegen Plato dat hij zich er even niet mee moest bemoeien en met zacht hand hield ik hem tegen. Braaf ging hij op het terras liggen, maar hield de boel in de gaten. Amber kreeg vat op het kleine muizenlijfje en met een snelle beweging vloog het muisje piepend door de lucht. Geluk bij een ongeluk belandde ze naast de tegel waar een lantaarn op bevestigd is. Dat was de muis haar kans. Ze draaide zich snel op haar vier pootjes om en dook onder de tegel voordat Amber haar nogmaals door de lucht kon doen vliegen. Gelukt! De muis was veilig. Amber deed nog even een poging, maar ze nam haar verlies en landde in drie grote sprongen op de stoel waar ze haar rust in eerste instantie had gevonden.
Plato stond op, liep naar de lantaarntegel en nam al snuffelend de geur op van het gevecht dat daar voor zijn neus had plaatsgevonden. Geen sprietje sloeg hij over. Eindelijk eindigde hij bij de plek waar de muis onder de tegel was verdwenen. Alsof hij getroffen werd door de bliksem sprong hij omhoog spitse zijn oren naar voren en met donkere zwarte verwilderde ogen sprong hij in het gras bij de opening van de tegel. Wentelde zich om en om, sprong weer in de lucht en bleef wild om zich heen kijken. Er was geen muis te zien. Maar Plato stoeide in het wilde weg alsof hij een enorme muis te pakken had. Zo’n reus van een muis met ontblote slagtanden en roodomrande verwilderde ogen.
Amber keek met grote ogen naar het tafereel en toen naar mij. Het is dat ze haar schouders niet kan ophalen zoals wij mensen dat kunnen, maar je zag aan haar de ontreddering en schaamte. Plato deed nog een paar heldhaftige sprongen en wentelingen om daarna vol trots en met zijn vier poten stevig gespreid op de grond naar ons te kijken alsof hij wilde zeggen ”Zag je dat. goed hé dudes, dat heb ik effe mooi opgelost.” Wiegend met zijn staart omhoog liep hij trots naar het lange wilde gras langs het straatje, om op zo’n pol uit te rusten van dit adembenemende avontuur. Zuchtend krulde Amber haar lijfje, stopte haar kopje onder haar pootje en viel ontdaan van Plato’s showtje in een diepe slaap. Ik pakte grinnikend mijn colaatje-vieux nam een slok en zette mijn stoel op de laagste stand, schoof mijn pet boven mijn ogen en sloot deze tevreden en gelukkig.
Heerlijke zon, Heerlijke poezen en een slapende zoon. Heerlijk toch. That’s life.
Ps: Voor de ongeruste dierenvriend. De muis is heelhuids thuisgekomen.
John Roskam Blog 