Het was dinsdag, de zon scheen heerlijk en verwarmde me met een intensiteit van 23 °C. Ondanks dit zonnelijk genot en een overheerlijke verfrissing voor mijn neus, verveelde ik me een beetje. Om toch mijn calorieënverbruik te vergroten betrad ik mijn gazon en telde ik voor de zoveelste keer mijn bloemen en inspecteerde de druiven op hun vochtgehalte. Op zich een tevreden bezigheid echter het verrijkte mijn brein niet met de nodige leerelementen. In mijn ooghoek werd een beeld duidelijk dat mijn aandacht trok. Even verderop zaten enkele heren van stand, de bierstand dan hé, die netjes op een rij, trachten een visje te vangen in een heel klein smal slootje. En met succes moet worden gezegd. Een flinke karper die nauwelijks zijn gestroomlijnde lijf in de sloot kon keren werd uit het water getrokken. Gevolgd door een daverend gelach en flesjes Amstel bier die klinkend een proost begeleidde. Dat leek mij een leerzaam project. Ik pakte een stoeltje, snelde in rap tempo naar het tafereel, stelde mij voor en ging bij de heren op cursus.
Nadat me is uitgelegd hoe het materiaal, de hengel toebehoren en aas, moet worden behandeld start het eigenlijke werk. Dat begint dan met een middagje kijkvissen. Hierbij kijk je hoe een vis van welk formaat dan ook kan worden verschalkt. Ik moet zeggen het was uiterst boeiend hoe gebiologeerd de heren staren naar een voorwerp, dat dobber heet, en dan wachten
op het moment suprême: het plotseling ondergaan van de dobber. En dat ondergaan gebeurt altijd als je eerst “beet” hebt, want zo heet dat. Ik moet zeggen dat het onverdraaglijk spannend is om dat moment te zien gebeuren. Je hartslag verdubbeld, de adrenaline spuit je aderen in, je staat plotseling hevig trillend op wanneer de leermeester de hengel pakt, hij de benen spreidt voor een evenwichtige stand om de kracht van de vis op te vangen als hij aanslaat. En dan?
Dan stopt de vis met lurken, de dobber staat weer stil. Frustratie alom, hetgeen alleen door een flinke teug bier begeleid met wat krachttermen kan worden weggeslikt. Maar niet getreurd je gaat zitten en het ritueel begint weer van voren af aan. Kansen alom immers tijd genoeg. Het gekke is dat je ook nog enthousiast wordt. Ik volgde de handelingen gretig en het viel me op dat diegene bij wie ik in leer was, regelmatig zijn pakje shag pakte en een shaggie rolde. Ik merkte dat je blijkbaar de meeste kans op “beet” hebt wanneer je een shaggie gaat draaien. Echt waar, ik heb er naast gezeten en telkens als de visser in persoon een shaggie wilde draaien begon een vis aan zijn dobber te lurken. Ik dacht dat neem ik mee in mijn kennis van het vissen.
De volgende dag heb ik een stoeltje, een hengeltje, brood en een pakje shag gekocht. De sloot opgezocht, brood aan het haakje, dobber op hoogte gesteld en hup de hele mikmak in het water gedeponeerd. Daar zat ik dan hoopvol en nog eens vol van verwachting op de euforie en adrenalinestoot van een dobber die onder gaat. Ik heb daar 4 uur gezeten zonder ook maar 1 tikje en dat ondanks de 24 gedraaide shaggies die ik later maar in de vuilnisbak heb gedeponeerd, immers ik rook niet. De boel weer ingepakt en gedesillusioneerd naar huis. Amber en Plato de poezen hebben me genegeerd, immers ook zij waren hoopvol toen ik opgewekt vertelde dat ze een vis als hoofdmaaltijd konden verwachten.
Teleurgesteld zocht ik de bank op, klikte de tv aan waarop een aflevering van VisTV werd getoond. Opgelegd pandoer dacht ik sjachie, ze vangen daar de ene na de andere vis zonder maar een shaggie te draaien. Volgens mij doen ze daar gewoon een vis aan een haakje, gooien ‘m in het water en filmen dan hoe goed ze zijn. Ik ga wel weer kijkvissen, dan heb je wel de euforie, maar niet de stress van het kijken naar een dobber, waarvan je nooit weet wanneer hij ondergaat. En gaat het niet snel onder, je de vraag telkens stelt: “Zit mijn aas er nog wel aan.” Maar je haalt het niet uit het water, immers er kan net een vis aankomen die trek heeft in jouw aasje. Een dilemma, een waarmee je geen rekening hoeft te houden als je alleen gaat kijkvissen.
Ja dat is het. Ik ga alleen kijkvissen.
John Roskam Blog 