Merel’s lunch

Het mooie weer brengt weer de vreugde van flora en fauna naar je toe. Ik was net even naar buiten om een bosje paling uit de koeling te halen, toen enkele warme zonnestralen dat kleine plekje zonder haar op mijn bolletje streelden. Ik stak tevreden mijn handen in de zakken en een merel landde enkele meters van mij vandaan. Een pracht vogel. Mooi glanzend zwart met een prachtig spits toelopende gele snavel. Ze had niets in de gaten hoe ik haar observeerde en hipte fier en snel op haar doel af. Het was een mooie roze vette worm die haar aandacht volledig opslokte. Zo’n maal maakte de dag van de merel helemaal goed, zo dacht ik. De schrik was dan ook hevig voor de worm, zo stel ik me voor. Ze was nou net lekker bezig met haar gang in orde te brengen voor een date met Joop de regenworm, toen plotsklaps het licht aan ging en een enorm spits toelopend gevaarte haar gang binnendrong en haar bij de “staart” greep. Schreeuwend van schrik en roepend om hulp naar omwonende wormen merkte ze dat ze langzaam uit haar heerlijke omgeving werd getrokken.

Maar het was voor de Merel niet gemakkelijk. Met al haar kracht trok ze aan de worm en gebruikte al haar technieken. Zo schudde ze heen en weer, maakte schokkende trekbewegingen en liet zo nu en dan de worm vieren, zodat het ontspande. De worm streed een verloren strijd maar ook weer niet zonder slag of stoot. Ook al heeft ze geen voetjes en handjes om haar vast te klampen. De worm heeft wel degelijk trucjes om de merel te weerstaan. Ze had echter de pech dat ze net haar gang in het nat had gezet, zodat het erg glibberig was. Normaal voor haar een zegen van netheid, maar nu even niet. Met al haar kracht blies ze zichzelf op om de trage gang naar boven af te remmen. Het lukte deels, maar was het genoeg. Haar hartje klopte snel van angst.

Merel liet zich niet kennen en was zelfverzekerd om het lekkere hapje niet te laten ontglippen. Ze trok uit allemacht aan de worm waardoor het uitrekte tot een smalle dunne streep. Pats, het lukte haar eindelijk. De worm kon geen weerstand meer bieden aan de kracht. Met een klap als terugschietend elastiek knalde de verloren worm tegen Merel’s kopje aan en draaide zich snel om de snavel, waardoor oppeuzelen onmogelijk was geworden. De worm spande al haar spieren en klampte haar lijfje vast rond de snavel. Ze stak het spitse uiteinde van haar staat in één van de neusgaten en bewoog deze heen en weer om ervoor te zorgen dat de Merel zou gaan niezen en haar moest loslaten.

Zo worstelden beiden rondom het lege gat in de grond. Merel’s ogen begonnen te tranen, één van haar neusgaten was dicht en begon hevig te jeuken. Het niezen stond haar nader dan het eten. Maar Martha was in het voordeel zij had klauwtjes en wist de worm van haar snavel los te krijgen. Het was gedaan met de worm, haar date zou helaas niet doorgaan. Met een laatste treurige blik op haar lege schone gladde gangwoning verdween zij achter de sluitende snavel.

De merel maakte een fluit-fluit van vreugde, hipte voldaan rond en vloog weg. Ik glimlachte en vervolgde mijn bezigheid, paling uit de koelkast halen. Wat lijkt het toch allemaal op elkaar, eten en gegeten worden. Een volgende merel landde op het gazonnetje en hipte vrolijk in de rondte zoekend naar een lekker hapje. Hij kwam bij het lege gat en keek er met zijn kraaloogjes in. “Shit net leeg” kon je van zijn kopje aflezen “is ze me weer voor geweest.” Als hij even had gewacht, zou hij Joop zijn tegengekomen. Het geluk van de één is de pech voor de ander. De lente is weer in aantocht. Genieten toch!