Ik had mij na een heerlijk potje darten weer eens gepositioneerd aan de bar, in volledige overgave van de geneugten die de bar te bieden had. In dit geval een geheel onschuldig en wat naïef glaasje cola. Jazeker, een colaatje, want ik heb ondervonden dat je na enige biertjes ietwat anders gaat reageren. Maar dat even terzijde. Mijn aandacht ging in eerste instantie uit naar de snelheid waarmee de bubbeltjes in de cola omhoog schoten, toen mijn aandacht zich plots verplaatste naar een verhaaltje over een dametje in een autootje. Dat intrigeerde mij en ik gleed mee in het verhaal.
De verteller, ietwat rood aangelopen van emotie, bleek die avond achter een klein autootje met een oudere dame te hebben gereden. Het betreffende dametje had een rijstijl dat niet geheel voldeed aan zijn norm van autorijden. Ze was niet ouder dan zo’n 81 jaar, dacht hij. Reed met een snelheid van amper 40 km per uur naar een onbekende bestemming, op een stoplicht af. Ongeveer 10 meter voor de streep van het stoplicht stopte ze haar auto en bleef geduldig wachten. Het achteropkomend verkeer bleek het daar niet mee eens te zijn en wachtte ietwat minder geduldig. Passeren was onmogelijk. Het stoplicht sprong op groen, een verandering van momentum dat haar niet direct opviel. Haar aandacht was meer gericht op haar pasvorm in de autostoel. Na enig heen en weer schuieren, had ze weer alle lichaamsdelen op de juiste plaatsen, zodat voor haar verder rijden weer tot één van de mogelijkheden behoorde. Toen ze de streep passeerde sprong het licht weer op oranje en frustreerde hierdoor het achteropkomende verkeer, dat wederom moest wachten. Enkele sturen en claxons hebben de klappen van frustratie op moeten vangen, hetgeen ik me zo wel een beetje kan voorstellen.
De verteller rustte even uit, nam een slokje van het gele goud, slaakte een zucht van genot en vervolgde zijn verhaal. Hij zei, “ Ik was benieuwd hoe dit dametje, zo zonder besef van hetgeen ze teweegbracht, het verkeer de baas bleef.” “Ik volgde haar. Want ik was benieuwd of ze de “eindstreep” zonder brokken zou halen. Wonderwel gebeurde er niets met haar. Wel bleven er enkele auto’s achter met bestuurders die wellicht aan een hart/longmachine aangesloten moesten worden.”
“Haar bestemming bleek een apotheek in Beverwijk om medicijnen te halen.” Ik bleef even in de auto wachten, om later mijn eigen weg te vervolgen en dacht” Hoe zal dit gaan als ze bij de apotheek binnenstapt, immers daar staat dat je om privé redenen achter de streep moet wachten. Ik ben bang dat als ze hetzelfde principe hanteert als op de weg, ze buiten moet gaat wachten en dus nooit aan de beurt komt. Ook niet bij de bank, postkantoor, gemeentehuis en begrafenisondernemer. Zó komt ze ook nooit in “de hemel.”
“Was dat ‘t” zei een kleine gezette man met geruite blouse, terwijl hij met zijn kleine dikke mollige vingers nieuwe flights aan zijn pijlen frommelde.
De barbewoners grinnikten wat en een discussie laaide op na dit intrigerende verhaal, waarin het probleem en de oplossing “op tafel” kwam. Dat ze bij het stoplicht 10 meter voor de streep wacht heeft te maken met haar lengte, immers hoe lager je in de auto zit, het optisch bedrog een rol speelt bij de afstand tussen auto en streep. Het ruimtelijke inzicht, dat helaas toch al niet al te hoog scoort op de vrouwelijk ladder van “het kunnen,” met de jaren terugloopt. Het zintuig “horen” niet meer optimaal werkt, gezien het negeren van de harde tonen die de claxons produceerden. Oprechte en eerlijke excuses voor de dame in kwestie was het eind oordeel, aldus de heren op de krukken..
De verteller, inmiddels in rustiger water, knikte meegaand en nam zijn verlies.
We keken elkaar aan en schudden onze hoofden. Dit kan toch niet dat dit arme dametje, dat zo haar best deed om wellicht de medicijnen voor haar zieke man te halen, wordt uitgekafferd door een jongere mannelijke medeweggebruiker die, zo we denken, nog volledig in het bezit is van alle zintuigen om een juiste inschatting te kunnen maken van de geboden situatie op de weg. Hierop moest een gepaste uitspraak komen. De verteller werd veroordeeld tot een bijdrage in de inmiddels lege glazen.
De barvrouw vulde de deze en de heren proosten op de oude dame terwijl op de achtergrond “check!” werd geroepen.
De deur zwaaide open een koude wind toelatend. Een rood aangelopen manneke met zijn tasje met pijlen onder zijn arm stapte het etablissement binnen. Hij zei, “ Mensen waar ik nu achter gereden heb……..” De barbewoners leegden snel hun glas er was weer een gratis rondje in aantocht.
John Roskam Blog 