De Sheriff

Het was zo rond 15,15 uur op een zaterdagmiddag in een Country en Western opgetuigde feesttent in de plaats Chateauroux, Frankrijk.

Achterin de tent speelde op het podium bracht een Country en Western band in een uptempo 4 kwartsmaat hun repertoire ten gehore. Het publiek, geheel gekleed in dezelfde stijl, dansten vrolijk erop los begeleid door jippiejajee kreten en Steston hoeden die in de lucht vlogen. Ik stampte vrolijk mee alsof ik dit elke dag deed en glimlachte naar de geruit/kortgerokte dame die haar gemoed weelderig tentoonstelde in een blauwe blouse met kanten biezen ronde de “halslijn”.In een kort stil moment tussen de tonen van de muziek door hoorde ik achter me een langzaam slepend geluid van metaal dat krassend de vloer teisterde. Het klonk als “klintsjeee, klingstjee, klingstjee.” Ik draaide me nieuwsgierig om om te ontdekken wat dat geluid nu was.

Vlak achter me stond hij. Een oude man van ongeveer 1,68 meter groot. Hij droeg een bruinleren cowboyhoed, de rand keurig omhoog gevouwen, een gleuf in het midden, versierd met een metalen afbeelding van een zwarte stierenkop. Daaronder lang vlassig grijs haar, gevlochten in een staart en samengebonden met een pees van stierenpenis.

De hoed droeg hij diep naar voren over zijn moe en lonesome gegroefde gelaat. Een rood geruite halsdoek in een knoop bedekte zijn dunne smalle geplooide hals en leunde zwaar op zijn scherpe adamsappel, nog net waren de uitlopers van een gevleugelde tattoo zichtbaar. Het boordje van zijn grijskleurige overhemd stond uitdagend open en een plukje grijs borsthaar ontsnapte naar buiten. Op het wat ruim zittende giletje prijkte een grote zilveren ster waarin met duidelijke letters Sheriff stond gegraveerd. Om zijn smalle heupen hing een lange bruine broek waarvan de smalle pijpen te wijd om de benen hingen, de onderkant over de zwarte laarzen getrokken.

Het waren mooie zwaar bewerkte laarzen waarvan het leer schitterde door de rijkelijke bedrukking van krullen en hoefijzer afbeeldingen genaaid aan kwaliteitszolen en een hoge hak. De punten van de laarzen wezen netjes zo‘n 15 graden omhoog. De hakken voorzien van versleten beugels met sporen, welke tijdens het lopen heen en weer waggelden als dronken wieltjes, die een metaal raspend geluid achterlieten. Het geheel werd gecompleteerd door een evenzo bewerkte holsterriem met bijpassende pistolen met lange lopen. Nonchalant op de schouder een ontkoppeld geweer waarvan de loop langs de rug omlaag wees.

Hij keek vervaarlijk de zaal door en duwde zijn Steston met een vingertop omhoog, zodat zijn zwarte ogen onder twee weelderig overhangende wenkbrauwen zichtbaar werden. Zijn norse gezicht klaarde ineens op en begon hij lichtvoetig de horlepiep te dansen en riep uitbundig “howdie mes amie, Jjppiejajee Silver” Hij stopte net zo snel al hij was getart en duwde zijn hoed weer op zijn plaats. Hij liep verder met een slepende gang de zaal in waarbij het klintsjeee, klingstjee, klingstjee weer hoorbaar was, om even later weer als een pop waar geld in werd gestopt de horlepiep te dansen en “howdie mes amie, Jjppiejajee Silver” te roepen. Hij had zeker de lachers op de hand en slofte naar de dansvloer waar hij uit zijn achterzak de handboeien pakte en naar 1 van de weelderige cowgirls liep. Sloeg haar in de boeien en “sleepte” haar mee de dansvloer op. Meerdere koppels volgden vrolijk. De country muziek werd opwindender en de mensen jippiejajeejden alsof het hun leven ervan afhing. Het werd een vrolijke boel waarin ik mezelf ook verloor en voor ik wist stond ik op het danspodium mee te doen in een linedans sessie tot in de late uurtjes. 

Jippiejajeeheee, jippiejajohooo.