De poezenfluisteraar

Ik gunde me een momentje van rust. Lekker met een drankje uitgestrekt op de bank. Op de achtergrond stond de tv aan, waarop een oude aflevering van Colombo met Peter Falk was te zien. Niet alleen ik nam de rust, ook mijn zwarte poes Amber had hetzelfde idee en vleide haar lijfje genoegzaam en spinnend op mijn uitgestrekte onderstel. Nu heeft Amber, net als alle poezen, de gewoonte om haar gehele oeuvre spinnen ten gehore te brengen, hetgeen mijn geest altijd in zen brengt. Zo ontspannend, dat mijn hoofd in een vertraagde reactie mijn oogleden volgde. Halverwege mijn neerwaartse beweging, zag ik dat Amber de poes hetzelfde voorbeeld volgde. Onze blik raakte elkaar en we bleven gebiologeerd naar elkaar kijken.

Poezen laten aan je merken wanneer ze het naar het zin hebben. Dit doen ze door hun oogjes meerdere malen tevreden dicht te knijpen, om vervolgens in slaap te vallen. Dit ritueel startte Amber om haar tevredenheid en genoegzaamheid aan mij kenbaar te maken. Ik moest denken aan de Dr. Dolittle films met Eddy Murphy. Hij kon immers praten met dieren. Ik dacht zou ik dat ook kunnen met Amber. En startte haar ritueel van oogjes dichtknijpen op het moment dat ze me aankeek. Langzaam kneep ik mijn ogen toe en weer open en dat herhaalde ik enkele malen. En ja hoor, ze volgden mijn voorbeeld. Ik kreeg een aanval van vreugde en dacht het gaat goed ik wordt een poezenfluisteraar.

Weer kneep ik mijn ogen langzaam toe en verbrede mijn poezenvocabulaire door aan mijn hand te gaan likken. Plotseling stopte Amber en keek me met grote ogen aan, sprong ontsteld op en nam de benen, mij ontzet achterlatend. Wat had ik nu verkeerd gedaan. We waren zo ver in het interdierlijke contact. Terwijl ze wegliep keek ze nog even achterom, schudde met haar twee achterpootjes en verdween naar buiten.

Ik piekerde me rot, wat zou nu het tevreden likken aan je poot betekenen. Het moet blijkbaar een onoverkomelijke belediging zijn geweest, immers ze vertrok zonder aarzeling en keek nu niet bepaald vriendelijk achterom. Nu zie ik poezen en katers die elkaar tegenkomen vaak dreigend tegenover elkaar staan, om een kwartiertje later rustig te gaan liggen en vervolgens in de buurt van elkaar hun pootjes te gaan likken. En vaak nogal opvallend agressief naar elkaar kijkend. Zo van je maakt me niet bang hoor, en dan nog een paar ferme intimiderende likken daarna.

Het zal toch niet “The finger” betekenen hè. Zo van “lik mijn staart eikel.” Het moet echt zo iets zijn. Ik kan me nu volledig voorstellen hoe gefrustreerd vertalers zijn die proberen een onbekend schrift te ontcijferen. Ik kon de rust om even te tukken niet meer vinden, het weglopen van Amber bleef maar op mijn netvlies gebrand staan. Colombo was intussen afgelopen en ik zat met een flinke kater en een illusie armer.

Geen Poezenfluisteraar.