BijBook,
Om de een of andere reden is het zo, dat als ik buiten in het zonnetje zit, dieren mij weten te vinden om even rond te hangen of te bzzz-en.
Zo ook van de week. Het was een hele warme drukkende dag. Hoge luchtvochtigheid hield iedereen rustig en zo laag mogelijk op een bedje of strandstoel. Hooguit een onverschrokken gast kon de energie vinden, om enkele gevallen blaadjes op te ruimen of grassprietjes bij te knippen.
Ik lag languit ontspannen op mijn tuinstoel, baseballcap over mijn ogen geschoven tegen de felle zon. De beide poezen verkoeling zoekend onder de weelderige wijnranken. Er kriebelde wat op mijn arm en bewoog langzaam richting mijn schouder. Een bijtje bezocht mij weer eens. En niet zo maar een bij, het was een werkbij, een teleurgestelde werkbij zo te zien. Ik keek haar even aan en tot mijn grote verbazing sprak ze mij aan; “Goedemorgen beste man” zei de bij. “Mag ik even bij jou uitrusten. Ik ben sociaal uitgestoten uit de korf en tevens ontvriend op het bijen sociale medium BijBook.” Verbaasd van het feit dat de bij mij aansprak, nodigde ik haar uit om rustig te blijven zitten. Ze stelde zich voor als Bennie Bij. Zo zag ze er ook echt uit. Haar antennes hingen er krom bij en de vleugeltjes laag afgebogen, rustend op mijn donzige armharen.
“Waarmee kan ik je van dienst zijn?” 0pperde ik om haar gerust te stellen. “Gewoon een luisterend oor is genoeg” antwoordde ze me. Ik zei, “Ga je gang en vertel je verhaal.”
“Ons bijenvolkje is in de war. Vroeger was het altijd zo eenv0udig, alles gericht op honing en voortplanting. Nu, sinds de komst van BijBook is het allemaal sociaal knap in de war. Kijk, nog niet zo lang geleden zwermden wij uit om te zoeken naar bloemen, zoals jullie ze noemen, om nectar te verzamelen voor de jongen in het raat. Onze verkenners kwamen terug en vertelden ons door middel van een speciale rondedans, waar we de beste nectar konden vinden en vlogen we naar de beste gebieden. Maar sinds de komst van BijBook is alles in het honderd geraakt en sterven onze volkeren langzaam uit.”
“De komst van BijBook werd onder de bijenvolkeren geïntroduceerd als het medium waarbij de verkenners op breder vlak en uitgebreider het volk konden inlichten waar HET te vinden was. BijBook werd opgericht door een nieuw soort Bij, de BeeBugNerd Bart Zoekeenberg. Het motto is nog steeds: Gebruik BijBook, dan ben je BIJdehand, BIJzonder, Hoor je erBIJ en ben je dichtBIJ je vrienden. Iedereen moest een B-Profile aanmaken en haar ervaringen onderweg naar de beste plekken inBuzzen, door een rondedans te doen. Het was rampzalig.”
“De traditionele verkenners hebben er duizenden jaren overgedaan om de rituele dansen zodanig te ontwikkelen dat wij werkbijen de juiste locaties konden vinden. Op BijBook gaat iedereen nu zijn eigen dansje doen. Dat werkt niet. Men is in de war en weten de juiste plekken niet meer te vinden. De meeste traditionele verkenners zijn inmiddels uitgestorven en er zijn nu wel duizend verschillende verwarrende dansjes op BijBook en op B-tube te zien. We zijn afhankelijk geworden van de enkele traditionele verkenners die het dansje nog kennen. Zij hebben een contract gesloten met Bart Zoekeenberg die tegen een vergoeding van veel nectar de traditionele dans op BijBook plaatst.”
“De uitzending van de dans is zo duur dat we voor onze eigen larven geen of zeer onvoldoende nectar over hebben. Wij sterven langzaam uit hierdoor. Vandaar dat ik even bij je uitrust en mijn ei bij jou kwijt kan. We zijn ten einde raad en vermoeid.”
Er werd mij een duidelijke reden ontvouwd, waarom de laatste tijd weinig bijen zichtbaar waren. In tv-programma’s zou het aan de gewasbesproeiing liggen, maar dit is toch wel wat anders. Ik vroeg haar om even op de leuning te gaan zitten. “Een ogenblikje ik ben zo terug.” zei ik haar. Ik liep naar de kast in de keuken en pakte een klein potje Honing. Alhoewel ik me na haar verhaal erg ongemakkelijk voelde bij het aanzien van het potje. Liep ik naar haar terug en bood haar op een lepeltje een druppeltje honing aan.
“Alsjeblieft Bennie” zei ik. “Neem wat van de honing, kan je even BIJkomen. ”Meer kan ik helaas niet voor je doen. Houdt je koppie erBIJ en zeg BijBook gedag nu het nog kan.”
“Ook wij mensen kennen zo’n platform, waar het verval van normen en waarden in het geding is. Maar we zijn daar aan verslaafd geraakt en kunnen niet meer zonder, uit angst dat je uit de sociale pikorde wordt gedegradeerd tot onbenul en sociale nitwit.” Ze schudde meewarig haar kleine kopje. Even later sprong ze in de lucht spreidde haar vleugels en na 2 rondjes vloog ze het verleden in. Ik heb Bennie Bij nooit meer gezien. Maar haar meewarig schudden van haar kopje blijf ik voor me zien.
John Roskam Blog 