De eenzame eend

Je hebt zo van die dagen dat het mentaal even niet optimaal gaat. Je raakt dan in een soort depri modus waarbinnen geen ruimte is voor opgewektheid. Nou ja, je voelt de opgewektheid wel ergens achterin je hersenpan sluimeren, maar je weet deze niet te activeren. Daar heb je dan weer externe hulp bij nodig. Een remedie die ik altijd aanboor is om eventjes een wandelingetje te maken waardoor je je mindset kan resetten. Zo ook vandaag probeerde ik mijn gemoed te optimaliseren door de omgeving te vereren met een bezoekje. Ik had nog niet ver gelopen toen ik een paar eendjes gezellig dicht op elkaar gepakt bij een sloot zag zitten. Één eendje, een mannetje, zat een beetje afgezonderd van de groep. Gezien mijn gemoedstoestand voelde ik me meteen tot deze eend aangetrokken en dacht: Jij ook al.

Nu had ik thuis nog wat oude witte kadetjes liggen en er ging me een lichtje op. Direct zette ik het op een drafje naar mijn thuisplaats. Eenmaal binnen vertelde ik Ineke dat ik een missie had en een eenzame eend ging opfleuren. Ik sneed de kadetjes in keurige hapklare stukjes en vertrok al wat opgewekter naar de eenzame eend. Eenmaal op het gras, werd ik uit de verte gade hoopvol geslagen door twee zwarte kraaien, dezelfde twee uit een eerdere belevenis. Ze verplaatsten zich al naar een andere boomtop, van waaruit ze alles goed konden observeren of er wat te halen viel. Het groepje eenden kwam in zicht, alsook de eenzame eend die nog steeds even treurig als daarnet me aankeek. Het ritselen met het zakje brood was genoeg om de eenden te activeren. Op hun specifieke waggelwijze gleden ze gedwee in het water en peddelden naar me toe. De eenzame eend stond rustig op, ging op zijn zwemtenen staan, wapperde even met beide vleugels en begon met gestrekte nek en wapperend met de vleugels aan een aanloop. De andere eenden zwommen met krachtige slagen naar de plek waar ik stond. Het waren nou niet bepaald slimme eenden als je het mij vraagt, immers ze hebben blijkbaar niet door dat ze ook kunnen vliegen en daardoor sneller bij het brood kunnen zijn.

De eenzame eend, maakte een paar laatste passen en vloog met krachtige vleugelslagen naar me toe. Hij was ruim als eerste bij me en snavelde snel een aantal lekkere stukken brood weg, voordat de groep hijgende eenden ruziemakend de restanten opslokten. Voor mij was het nu wel duidelijk waarom de eend zich zo afzonderde. Het was een slimme eend, een hoogbegaafde eend, een ik-weet-precies-wat-ik-doe eend. Hij waggelde tevreden weg van de vechtende groep en vloog terug naar zijn stukje gras, ging zitten en drukte zijn kop tussen zijn vleugels helemaal in zen met zichzelf.

Opgewekt ging ik weer terug naar Ineke, pakte een Amsteltje uit de koeling en vleide me op de bank. Amber de poes sprong op mijn schoot, kneep haar oogjes toe en spinde. Wat kon je je toch vergissen in de natuur hé. Een slimme eend als mental coach.