Maand: februari 2016

Super Crash

dametje rollator

Het gebeurde een klein jaartje terug. Echt waar, dit verzin je niet en toch was het daar. Ik had weer een van mijn humanistische oprispingen. Een hoogbejaarde dame bij ons op het chalet park vroeg mij of ik met haar boodschappen kon doen bij de Deka te Beverwijk. Zij was zeer onthand omdat familie even niet beschikbaar was.

En natuurlijk zeg je dan; “ ja hoor, natuurlijk mevrouw”. Gisteren was het dan zo ver, ze belde me of het gelegen kwam. Met de auto naar haar chalet, het dametje en haar rollator met mandje ingeladen en op weg naar de supermarkt. Tijdens de reis naar Beverwijk vertelde de dame uitgebreid waarom ze mij had gevraagd. Haar dochter had een kist op haar tenen gekregen en haar schoonzoon moest met zoonlief iets doen. Op zich niet zo erg allemaal hoor, maar ik kreeg de indruk dat haar korte geheugen niet meer optimaal functioneerde omdat ze haar verhaal op repeat had gezet. Tja dat brengt ouderdom met zich mee hé. Aangekomen bij de Deka liepen we stapvoets naar de automatisch ingestelde automatische draaideur. Gezien haar tempo was dit een hachelijke onderneming, waarbij ik visioenen kreeg van een oud dametje geplet tussen haar rollator en de draaideur. Gelukkig viel het mee en loodste ik haar gedwee langs de korte kant van de deur. We schuifelde verder en liep als een bodyguard achter haar aan, met op de achtergrond de muziek “ Hello” van Adele.

Geleidelijk werd het mandje gevuld met boodschapjes. Het dametje moest alleen nog een kuipje boter en ze wist waar het lag. Ze liep straight naar achteren, waar in de verte de koelunit met rijen boter in het zicht kwam. Twee meter voordat ze daar arriveerde zag ik van rechts een oude gesluierde dame aankomen die ook een rollator met een gevuld mandje bestuurde. Beide dames liepen onverstoord door, een crash tussen beide rollators was onvermijdelijk. Kadeng!! Verschrikt keken beide dames elkaar aan, waarop mijn oude dametje zichtbaar ontdaan zich verontschuldigde met “Oh sorry hoor maar ik kan niets zien met mijn rechter oog”. De geschrokken gesluierde dame lachte en antwoordde in gebrekkig Nederlands “Oh nou dat geeft niet hoor ik zag u ook niet aankomen ik ben blind aan mijn linkeroog”. Ik kon mijn lachen echt niet inhouden en mijn tranen biggelden over mijn wangen van het lachen. Onbetaalbaar toch. Op de terugweg werd het gesprek van de heenweg weer opgezet. Ik kon mijn glimlach niet van mijn gezicht krijgen, het beeld van de crash bleef op mijn netvlies.

Historie

afdruk op strand

Het was zondagmorgen rond 11.00 uur, even heerlijk uitwaaien op het strand. De dagelijkse stress – zover ik die nog heb dan – van je af laten glijden. De koele striemende wind die je gezichtsgroeven verder uitdiept en je dwingt om naar beneden te kijken zodat het zand je ogen niet vult. Opgewaaid zand dat mijn kleding teisterde, maar ook historie liet zien. Naar beneden kijkend zie je de voetafdrukken van je voorgangers, grote afdrukken van paps en mams, de kleinere van de kindjes en de zooltjes van een opgewonden hond.

Ik keek achterom en ja, ook ik liet van die afdrukken achter. Mooi die historie die je dan ziet, kronkelend gestaag achter je aan. Ik werd er emotioneel van immers ik had nog nooit zo duidelijk gezien dat ik geschiedenis maakte. Goed oké, het bleef maar kort zichtbaar, immers de wind bedekte snel mijn voetafdrukken met een vers laagje schelpzand. Maar toch prachtig om te zien.

Achteromkijkend zag ik historie in de vorm van een kapot groen plastic visnet te laat. De punt van mijn schoen raakte verstrikt in het net en ik stortte ter aarde. Een jong verliefd stelletje dat verderop in een zandkuil – van Duitse origine – schuilde en hun handen aan elkaar verwarmde, schaterde van het lachen. Een beetje ontdaan van zoveel aandacht krabbelde ik weer op, klopte mijn kleding af, lachte wat terug en vervolgde mijn weg.

Ondanks deze onverwachte neergaande beweging, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek toch weer achterom, immers wat voor een historie zou ik hebben achtergelaten. Het was prachtig. Je kon duidelijk de contouren van de impact zien, het door de druk weggewaaide zand, de handen, de elleboog en de geplette kwal. Daar schrok ik van. Ik was op een kwal gevallen. In het dagelijks leven probeer ik kwallen altijd te ontwijken, maar nu op het strand terwijl ik historie maakte was me dat niet gelukt. Ik zocht mijn kleding af en ja hoor, een kleverige afdruk ontsierde mijn jas. Gedver, daar zat ik echt niet op te wachten. Maar oké niets aan te doen. Ik vervolgde mijn weg.

Je hebt het niet in de gaten maar je loopt ongemerkt toch een heel lang eind en dat was eigenlijk niet de bedoeling. Net voordat ik om wilde draaien zag ik plots een schoen voor me, omgekeerd met de zool naar boven en weer schrok ik. Wat moet ik hiermee doen, alleen de zool was zichtbaar. Ik raakte in dubio. Moet ik de reddingsbrigade waarschuwen of zal het gewoon een schoen zijn.

Kijk, normaal komt iemand op het strand een schoen tegen en dat is dan gewoon een schoen, maar nu zie ik zo’n schoen en ik ben nogal fatalistisch ingesteld. Bij mij gaat de wet van Murphy altijd in. Als ik er tegen aanschop zit er natuurlijk een voet in. En ja misschien wel veel meer.

Daar sta je dan in tweestrijd, terwijl je gewoon even een stukje bent wandelen.

Verdorie nog aan toe. De mensen passeerden mij vrolijk zonder argwaan, meeuwen vlogen over, de golven sloegen tegen het strand, het jonge stelletje was inmiddels opgestaan klopten hun kleding af en verderop zag ik scheppen van zand de lucht in vliegen door een Duitser die een nieuw verblijf groef. Stel nou dat er iemand aan zit.

Een enorme golf teisterde het strand en kwam met grote snelheid naar me toe rollen, steeds meer schuim opzwepend. Ik sprong – nu wel – behendig weg en zag dat de schoen bedekt werd met een laagje vers zand. Niets meer te zien. Het probleem was door de natuur opgelost. Voor mij was het weer historie. Immers wat je niet ziet is er niet, toch?

Nog lichtelijk ontdaan zocht ik een strandtent op. Lekker een Campari-tonic en een schijfje citroen. Ik was niet alleen. Twee tafeltjes verder zat een jongeman nogal ongemakkelijk en ontdaan naar beneden te kijken. Hij had een bakje koffie voor zich staan en een koekje. Maar zijn aandacht ging uit naar zijn voet. Er ontbrak een schoen. Dezelfde soort schoen als die op het strand. Ik slaakte een zucht van opluchting. Nam een slokje en keek voldaan naar buiten.

Daar stond iemand aan de rand van het strand, voorovergebogen kijkend naar iets wat hem intrigeerde. Zou de schoen weer tevoorschijn zijn gekomen? Ik wist nu waar het thuishoorde.

Het was alsof ik achterom keek en de historie zag verschijnen. Hij had dezelfde kleding aan als ik.

Groetjes John

Krokodil

krokodil

De wetenschap staat voor niets is de algemene opvatting, en dat klopt ook wel. Niet dat het niets kost, want wat dat betreft gaan er bakken geld naar toe. Het is meer het ongelooflijke resultaat dat het oplevert. Nu er kunstmatige intelligentie is en verder ook wordt uitgebouwd -waardoor onderzoeken kunnen worden uitgevoerd waar men een jaar geleden nog niet aan kon denken – zijn er mensen die het onmogelijke gaan onderzoeken.

Een bioloog, gefascineerd door het reilen en zeilen van amfibieën en krokodillen in het bijzonder, heeft een doorbraak bewerkstelligd in de gedachtengang van een krokodil. Krokodillen reageren louter uit oerinstinkt. Alles wat beweegt is bijvoorbaat prooi en de krokodil zal ook direct tot de aanval overgaan en met kracht de kaken laten dichtklappen zodra een levend wezen de tong van de krokodil beroert. Echter in tegenstelling tot dit oerinstinct, laat de vrouwtjeskrokodil bij gevaar haar jongen schuilen in de bek en zal er in principe geen van deze jongen worden doorgeslikt. Ook niet als ze bij schrik of bij schaamte, normaal gesproken, even moet slikken.

De betreffende bioloog heeft bij een vrouwtjeskrokodil een klein super intelligent computertje aangesloten op het interactieve hersengedeelte dat de instinctieve reactie aanstuurt en stimuleert. Dit met als doel om erachter te komen waardoor de vrouwtjeskrokodillen de jongen niet doorslikken zodra ze de tong beroeren.

Het resultaat was verbluffend alsook voorspellend en eenvoudig. Het bleek dat voortdurend hetzelfde herhalende signaal werd opgevangen op het moment dat de krokodil de jongen bescherming bood. Het kostte de computer enig rekenwerk maar uiteindelijk werd het herhalende signaal vertaald, met als resultaat; “ niet slikken, niet slikken, niet slikken, oh shit foutje, echt niet slikken, het kriebelt, niet slikken, pfff.. gevaar voorbij!

Wat nu de toegevoegde waarde is weet ik niet maar dat het onzin is staat als een paal boven water.

Groeten John

Natuur

natuur

Er zijn van die momenten dat je even gas moet terugnemen en een plekje opzoekt waar serene rust heerst. Even alles af laten glijden en overdenken wat er zo allemaal de revue is gepasseerd.

Voor mij betekent dit als het ware, het defragmenteren van je harde schijf om alle opgeslagen informatie kort bij elkaar te krijgen, zodat je snel en alert kunt reageren op prikkels die je hersenschors binnendringen.

Het verbaast me elke keer weer hoe je wordt meegesleept met de problemen van elke dag en hoe gemakkelijk je vergeet in wat voor een mooie wereld we eigenlijk leven. Natuurlijk heeft iedereen zo zijn problemen, echter het zwaartepunt van je belevenis geef je er zelf aan. Vooral als je niet om je heen kijkt hoe erg anderen het soms hebben en daar toch zo gemakkelijk mee om kunnen gaan.

Zo zat ik heerlijk, in mijn rustige cocon van rust, ergens aan een meertje in de Kennemerduinen. Het was voorjaar, dus alles doet zijn uiterste best om voortplanting te garanderen. Knoppen aan bomen en struiken staan op springen. Wilde viooltjes ontvouwen zich en laten hun smoeltjes aan een ieder zien die het maar wil. Een diversiviteit aan vogels twittert met veel overgave naar hun partners of aanstaande partners om een nieuw nest met gebroed te starten.

Een zwart/wit/rode bonte specht, een mannetje, haakt zich met zijn klauwtjes in het boomschors van een oude boom en peutert het schors af om larven te bemachtigen. Boven me vloog een paar buizerds, Met een klagende schreeuw, zoekend naar prooi laag in het opkomende hoge gras. De eerste mieren kropen uit hun holletjes, op weg naar basismateriaal om hun voorraad schimmelvoedsel op peil te brengen. Even verder op, zag ik in de verte de eerste haas zigzaggen en genieten van de eerste zonnestralen.

Heerlijk toch, ook dat is de wereld waarin we leven, je moet het echter wel opzoeken en er de tijd voor nemen, het werkt.

Ik werd heftig uit mijn serene rust gehaald door een hommel, ze had het voorzien op mijn rechter arm. Ik weet niet waarom, maar om de één of andere reden was mijn arm onweerstaanbaar. Mijn eerste instinctieve reactie was om het insect een mep te verkopen, ik had geen zin in een ongewenst kloppende bult. Vlak voordat mijn hand mijn instinct volgende realiseerde ik me dat een hommel maar 1 keer kan steken en zich dus wel 2 keer zal bedenken om vlak na te zijn ontwaakt uit haar winterslaap, gelijk bij eerste de beste zelfmoord te plegen.

Ik liet de hommel dus begaan en nam de gok en daar had ik geen spijt van. Ze landde op mijn arm als een dronken helikopterpilote. De lichte luchtverplaatsing van de dubbele set vleugels beroerde mijn armhaartjes. En als je zo’n hommel zo dichtbij ziet, is het een wonder. Mooi zwart kopje met kleine ronde facetogen en twee kleine voelsprietjes. Het lijfje zacht zwart/rood/geel bewegend met een lichte deining alsof ze continu evenwicht zoekt. Geweldig hoe mooi de natuur is. Na een paar seconden snuffelen vloog het schepseltje met moeite weer omhoog. Prachtig en dan te bedenken dat ik dit schepseltje met 1 veeg had kunnen vernietigen.

De alles vernietigende stress was volledig van me afgegleden, ontspannen liep ik terug naar mijn auto en nam de weg terug. Zelfs het geluid van de auto leek zachter.. Ik sloeg rechtsaf naar de rotonde in Bloemendaal toen een klein grijs vierkant autootje me tegemoet kwam.

Met zijn middelvinger omhoog sloeg de inzittende af, richting Kennemerduinen. Ik hoop niet dat hij dezelfde hommel tegenkomt. Het zou zonde zijn van dat stukje natuur.

Groeten John