Sinds kort heb ik dagelijks onenigheid met een alledaags handig gebruiksmiddel; dopjes. Ja hoe bestaat het hé, gewoon dopjes. Ik weet niet hoe dat nu ineens gebeurd, maar ik laat ze telkens vallen als ik ze van een fles of pot af- of opdraai. Hoe gefocust ik ook ben, op de een af andere manier laat ik blijkbaar de dopjes te vroeg los. Althans dat lijkt mij de meest logische reden.
Of kan het een andere reden hebben.
Worden mijn vingers gladder na jaren van dopjes op- en afdraaien. Is mijn profiel van lijnen niet meer diep genoeg om voldoende grip te houden op dopjes. Produceren mijn huidcellen onvoldoende gripvet. Of verwerken de synapsen in mijn brein de signalen vanaf mijn vingertoppen ietwat vertraagd, waardoor de hand-oogcoördinatie niet optimaal is.
Vast staat in elk geval dat er telkens dopjes vallen die vervolgens altijd vrolijk buiten je gezichtsveld rollen. Je kunt ze daar ook niet laten liggen hé, immers je hebt dat dopje weer nodig. Geïrriteerd zet je de fles neer. Je knielt met gekreun en gezucht, bepaald niet moeiteloos op je knieën. Je gezicht schuin op de vloer gedrukt, neus licht verwrongen, en met 1 toegeknepen oog zie je uiteindelijk het dopje onder de ijskast liggen, natuurlijk buiten je bereik.
Opzoek naar een langwerpig middel om het dopje onder de ijskast vandaan te peuteren. Vaak neem je meer mee dan het dopje, ook het dopje dat de dag ervoor al kwijt was. Na het dopje te hebben schoongemaakt schenkt je uiteindelijk wat in, om vervolgens het dopje op de fles te doen, En ja met wederom een rampzalig gevolg. Weer het dopje zoeken. Weer een moment of crisis. Ik ben naar de drogist gegaan en heb net zo lang potjes en tubetjes geprobeerd, totdat ik het juiste crèmepje had gevonden voor de nodige grip. In de drogisterij heb ik wel heel veel dopjes moeten zoeken, maar het was het waard.
Groeten John
John Roskam Blog 