Maand: januari 2016

Op een dinsdag zag Walter op tv nog net de laatste seconden over vissen. De presentator had net een enorme vis gevangen. Dat lijkt me wel wat dacht hij. De man was zo enthousiast, dat je direct zin kreeg om dat ook eens mee te maken. Walter nam zich voor om dat maar gelijk de volgende dag in praktijk te brengen. Daar hij slechts in het bezit was van een vasthoud-bamboehengel, draad, kurk en een veiligheidsspeld – wat naar zijn inzicht onvoldoende is om een goed resultaat neer te zetten – is Walter bij een bevriende professioneel uitgeruste amateurvisser ten rade gegaan. Hij deed zich voor als ervaren, waardoor de vriend voldoende tweedehands materiaal aan Walter beschikbaar stelde om een succesvolle vis-exercitie te verzekeren. Bepakt keerde Walter huiswaarts.

Positief als hij was, wilde hij gelijk goed beginnen en stelde zijn wekker op woensdagmorgen 4 uur in. Hoe impulsief. Twijfelend, slaaptekort, geschrokken van zijn overmoed, schoffelde hij een ontbijtje langs zijn fluwelen huigje. Geeuwend en stuiterend van de koffie pakte hij alle visspullen en propte dit met zachte dwang in de auto. Alles was, zoals een rechtgeaarde amateurvisser betaamt, camouflage groen; tent, pet, broek, trui, jack, poncho, laarzen, handschoenen, viskoffer, werphengels, leefnet, schepnet, stoeltje, een rol kunstgras en ja ook zijn lange Jaeger onderbroek. Je moet in stijl blijven nietwaar. Uiteindelijk lukte het hem en kon hij na enkele pogingen de achterklep dichtdrukken zonder dat de zijdeuren opensprongen.

Opgewekt en met volle moed op weg naar een goede stek met water, riet, gele lis en zacht aflopend gras. Na 200 meter asfalt te hebben afgeragd vond hij de gewenste prachtige stek. Alles weer uitladen, nou ja uitladen? Met twee voeten tegen de achterbumper en achteroverleunend, trok hij alles uit de achterbak. Enkele blauwe plekken later lag alles voor hem en begon het grote geduldige opbouwen van de visplek om zodanig te kunnen vissen, dat Walter uit de wind was, in de schaduw en bij eventuele regelval deze in de rug zou hebben. Een keurig tapijtje van kunstgras in de tent.

Trots om als visser gekleed ten tonele te verschijnen, trok hij alle kleding aan. Hetgeen hem uiteindelijk lukte. Daar stond ie, in vol ornaat als een vogelverschrikker, stijf van de kleding in de T-houding. Het gereedmaken van de werphengels was andere koek. Het voorzien van draad, dobbers, lood, haakjes en lokmiddelen valt zeker niet mee, als je als visser bent gekleed zoals hij is gekleed. Het gekraak van het pak bij elke buiging van lijf en armen was oorverdovend. Maar kom op! Hij wilde immers vissen. Gezien het resultaat op de TV was hij optimistisch gestemd en ging er ook van uit grote vis te verschalken.

Omdat Walter geheel niet ervaren is, heeft hij de grootste haken uit het aangeboden assortiment aan de lijnen geknoopt. Na 8 pogingen en bebloede gerafelde vingers lukte het hem om er 2 vast te krijgen. Op het kunstgras lag het resultaat van de 7 eerdere pogingen, enkele kluwen vislijn hopeloos in de knoop.

Hoeveel lood aan de lijn moest worden bevestigen was ook zo’n probleem, het mag niet te weinig of teveel zijn. Maar hoeveel, heeft hij niet gevraagd als “ervaren” visser. Dus maar het zekere voor het onzekere genomen en de gehele dispenser met loodjes aan de lijnen geregen. Het effect was in elk geval een mooie zwarte ketting van 1,5 meter aan elke hengel. Met enkele fikse knopen de grootste dobbers en metalen korfjes met wormen aan de lijn vastgemaakt en aan de haken een soort theezakjes met gedroogd voer geregen.

Zo, dat was dat. Start klaar!

Hij dreef de twee hengelstandaards in de grond, waarom wist hij niet, maar oké hij had ze gekregen en plaatste tevens het stoeltje op gepaste afstand. De hengels nog even voorzien van de elektronische verklikkers. Deze zijn belangrijk, is hem verteld, om de boel in de gaten te kunnen houden.

Het grote moment was daar en de hengels konden worden geworpen. Met een gevoel van uiterste professionalisme wierp hij de hengels uit, bleef nog even staan kijken om vervolgens heerlijk te gaan zitten, wachtend op het eerste resultaat. Zette de radio aan en opende een wel verdiend Jupiler biertje. Hij voelde zich een echte visser en leunde met verbonden vingers en 6 haakjes in zijn broek tevreden achterover. Mensen liepen vrolijk lachend en wijzend voorbij, hij voelde zich heerlijk zo in de belangstelling. Eindelijk een beetje begrip en erkenning.

Na een uurtje of vijf kwam zijn visvriend, waar hij alles van had geleend, even een kijkje nemen en vroeg waar de hengels waren. Zelfverzekerd keek Walter hem aan en zag een paar ogen die wanhoop uitstraalden. Hij begreep er niets van hij had toch alles goed gedaan. Walter had alleen nog niets gevangen, maar ach wat boeit dat nog na 5 uur. Het enige wat de vriend met een overslaande stem nog kon uitbrengen was: “Joh Walter, ik heb toch gezegd dat je in tegenstelling tot darten, de hengel moet blijven vasthouden als je gooit!” “Maar” zei Walter; “Ja , nou en? Er zitten toch verklikkers op, zodat je weet waar ze zijn als je beet hebt?” “Kijk maar, ze drijven daar en je hoort ze piepen.” En uh vriend!” zei hij: “Allee hè, ik begrijp nu waarom je bij vissen zo geduldig moet zijn hè. Het duurt erg lang voordat die dekselse hengels weer naar de kant zijn terug gedreven. En die vissen bewegen mijns inziens ook niet meer hè! Dus?”

Groetjes John

Afgelopen zomer zat ik op een boomstambankje. Het zonnetje scheen overdadig op mijn bol en ik keek uit over het water. Heerlijk ontspannend met een biertje in mijn hand en en een professionele bamboe hengel werkeloos naast me. Nog geen vis gevangen, ondanks de hoeveelheid witte sappige maden die ik aan de haak aanbood. In mijn ooghoek ontwaarde ik een glimmend schijnsel, het bleek een donkerrode regenworm te zijn die ternauwernood was ontsnapt uit haar weldadige koele holte. Een grote houten tentwig, dat met veel geweld in de grond was gedreven, was de oorzaak van het vernielen van het woninkje.

Met veel interesse volgde ik de worsteling door het hoge gras. Het moet een vermoeiende tocht zijn, gelijk een oerwoud dat moet worden overwonnen. Al zwoegend zag je dat de warmte van de zon inwerkte op het lijf. Het werd ietwat doffer. Mijn goede karakter dwong mij haar te helpen, dat laat ik niet gebeuren en gooide een beetje bier over het lieve lijfje. Ja lief, immers genegenheid borrelde in me op. Het begon weer te glimmen en na een paar tellen gleed het wormpje zelfs harder, wellicht door de invloed van het beetje alcohol.

Ik was niet de enige die haar had opgemerkt. Enkele meters verder landde een mooie zwarte merel en keek verheerlijkt naar het wanhopige gekronkel. Geschrokken en beschermend zwaaide ik met mijn hand en het mereltje koos het hazenpad. Gebiologeerd bleef ik het volgen totdat ze vlakbij mij was.

Ik pakte het voorzichtig op en liefkoosde het met een voorzichtige aai met mijn wijsvinger. Ik zei dankbaar tegen haar “dat ze flink was en trots op haar, dat ze zo snel naar me toe was gekropen en ze blijkbaar mijn wanhoop goed aanvoelde”.

Ik gaf haar nog een laatste bemoedigende aai. Neuriënd “Imagine” van John Lennon, pakte mijn vishaakje en reeg haar met veel respect vast. Het kwam immers goed uit, want mijn maden waren op. Voldaan wierp ik de lijn met dobber en de regenworm in het water. Met respect voor zoveel opoffering, vouwde ik mijn handen achter mijn hoofd, strekte de benen en deed mijn ogen dicht en genoot verder van de zon op mijn bolletje, hopend op resultaat.

Wat is het leven toch geweldig.

Groeten John

Zomer 2015. Na een heerlijk middagje nietsdoen zat ik ‘s-avonds buiten genoegzaam achteroverleunend, met een glas cola-vieux, voor me uit te kijken. Voorzichtig betrad een pad mijn pad. Het was een grote pad die zich op mijn pad bevond. Ik dacht zo kijkend naar dat mirakelse beest, wat doet die pad op mijn pad.

Dit is privéterrein en moet je een pad op jouw pad overpad verlenen. Als rechtgeaarde Nederlander heb ik het wetboek erop nageslagen. Helaas staat hier niets over beschreven, althans niet als het gaat om een pad die jouw pad gebruikt als overpad.

Ik deed mijn slippers uit en trok voor de veiligheid een paar houten klompen aan ter bescherming van mijn tere teentjes. Liep op de pad af en vroeg hem op de pad af waarom hij als pad gebruik maakt van mijn pad als overpad.

Het antwoordt was te verwachten en duidelijk. Hij zei: “Dit pad heet niet voor niets een pad, al mijn voorvaderen lopen over paden omdat het naar ons is vernoemd, ook dit pad heet pad dus geniet ik overpad”.Het was duidelijk daar stond ik dan op mijn eigen pad gadegeslagen en overklast door een pad.

Om mijn eigenwaarde te behouden dacht ik een gebaar naar de pad te moeten maken.

Een dikke huisvlieg vloog vrolijk neuriënd op me af, ik deed een snelle schijn beweging en zette de vlieg op de verkeerde vleugel en plukte hem uit de lucht. Een beetje schudden en ik deponeerde de versufte vlieg voor de pad als genoegdoening. Hij accepteerde dit gulzig. Ik gunde de pad het voordeel van de twijfel en verleende de pad overpad. De pad maakte een kleine buiging als dank.

Hij keek nog 1 keer om en verdween tussen het hoge wilde gras. Ietwat gegeneerd en licht van het pad af trok ik me terug op mijn stoel liet me achterover vallen en kikkerde weer op van mijn cola-vieux. Spaarnwoude? Daar maak je altijd wat mee.

Groetjes John

Van de week was er een kort programma waarin werd aangetoond dat sociaal gedrag in het algemeen het altijd zal winnen van asociaal gedrag. En dat het motto dat “brutalen hebben de halve wereld” gelukkig niet altijd opgaat.

Nu blijkt, dat ze het agressieve gedrag van ophok kippen in toom hebben willen brengen door het gen dat asociaal gedrag aanstuurt, te verzwakken. Dus met als gevolg een socialere kip, zodat de snavels niet meer behoeven te worden ingekort. Op zich prima, maar wat mij verontrust is dat per generatie de kippen progressief socialer zullen worden.

Mijns inziens zal dit in de grote kippenfarms tot aanzienlijke problemen en opstoppingen tot gevolg hebben. Nu leggen ze hun eieren daar waar ze toevallig staan. Maar dat gaat dan veranderen, immers ze worden steeds socialer en zullen democratisch plekken gaan opzoeken waar ze netjes alle eieren kunnen deponeren. Met het nadelige gevolg, rijen kippen die op springen staan omdat de kippen elkaar voor willen laten gaan; na u mevrouw kip, nee nee mevrouw Barneveld het is uw beurt, gaat u maar eerst.

En dat is nog maar het begin, wij als topcarnivoren van de voedselketen zullen dit uit willen breiden naar het overige vee. Niet wetend dat we uiteindelijk “in onze eigen voet schieten” omdat vlees en melk schaars zullen worden, doordat de koeien elkaar voor willen laten gaan etc. Stop het socialer maken van dieren. Laat ze in hun waarde en geef ze de kans om dier te zijn.

Maar! Eerlijk gezegd, het kan ook een voordeel opleveren. Wespen en muggen die eerst beleefd komen vragen of ze je even mogen steken. Mollen die hard schreeuwend hun komst aankondigen voordat ze een enorme molshoop creëren. Reigers die “Forte” zullen roepen alvorens een enorme flats richting Aarde te produceren.

Dus mensen wat het ook zal zijn elk nadeel heeft ook zijn voordeel. Maar al met al, als je het natuurlijk beschouwd, het manipuleren van dieren moet stoppen. Dat vind ik asociaal.

Groeten John

Van de week zat ik ontspannen naar een apendocumentaire op Animal Planet te kijken en daar werd voor de zoveelste keer verteld dat ons DNA voor 99,9% gelijk is aan die van de chimpansee. Ik moet zeggen dat me dat behoorlijk gerust stelde gezien het feit dat in deze docu de Bonobo’s centraal stonden.

De Bonobo’s is een apensoort waar monogamie geen issue is. Zij hebben de gewoonte om rustig in hun omgeving rond te wandelen om vervolgens elk willekeurig vrouwtje op de kont te tikken en lustig de betreffende aapdames tevreden te stellen. Als hij 5 meter verder weer een aapje tegenkomt volgt hetzelfde ritueel. Het is een soort welkomsritueel waarin de hiërarchie wordt bevestigd. Stel je voor dat we voor 99,9 % verwant zouden zijn aan de Bonobo’s. Hoe lang zou een boodschapje gaan doen bij de Hema duren en hoe zou het er uitzien. Ik doe mijn ogen dicht en stel de Kalverstraat voor, waar honderden mensen elkaar op de schouder tikken om vervolgens van bil te gaan. En dat weer elke 5 á 6 meter. Misschien leuk voor de eerste 30 meter, maar daarna lijkt het me toch een uitputtend dagje uit. Of je gaat een stukje vlees halen bij de slager en achter de toonbank tik hij zijn medewerkster op de schouder terwijl ze door jou bestelde biefstukje staat af te snijden. Ik moet er niet aan denken als ik bij de bakker sta en op mijn schouder wordt getikt door een Bonobo die net uit de kast kwam. Nee dan maar voor 99,9% een chimpansee.

Groeten John